5 december 2016
Over geluk gesproken
Mijn lief heeft recent een nieuwe heup gekregen. Voor haar best vroeg, ze is nog jong en staat middenin het leven. Het was dan ook een heel proces om tot het besluit van een operatie te komen. Maar nog weer uitstel was geen optie, het ging niet meer.
Inmiddels is dat vijf weken geleden en het herstel vlot wonderwel: ze loopt steeds beter en steeds vaker zonder krukken. Haar blijdschap is groot and so is mine. Langzaamaan herwint ze haar mobiliteit en zelfvertrouwen: “straks ook weer dansen en echte wandelingen maken!”. Toekomstmuziek voor dit moment, nu hebben we de situatie te aanvaarden zoals die is.
Aanvaarden
Dat aanvaarden gaat niet zonder slag of stoot. De ene dag is beter dan de andere en dat is lastig accepteren. Het maakt ook somber: word ik misschien dan toch niet beter? Mij overkwam de afgelopen week iets soortgelijks: een vurig door mij gewenste toezichtfunctie ging niet door. Als voorzitter bij een woningcorporatie die echt de goede dingen doet en ook nog in mijn eigen gemeenschap; het had niet mooier kunnen zijn! Helaas, te weinig ervaring vond de selectiecommissie. Tja, ik had het te aanvaarden.
Daar hadden wij mee te dealen. We realiseerden ons wat het betekent om de situatie te aanvaarden zoals die is; verdrietig in dit geval, maar waar.
Zelfbewustzijn
Aanvaarden is een thema dat wij leerden kennen bij Pulsar. Het is de essentie van tegen jezelf zeggen: "Ik besta, in heel mijn hebben en houden besta ik." Met mijn hebbelijk- en onhebbelijkheden, talenten en gebreken, omstandig- en gegevenheden, ben ik. Dat bewustzijn kan een indringende ervaring zijn: “De oerdrang van het leven kondigt zich aan. Hier ben ik zoals ik ben, volledig mens.”
Deze woorden van Petra den Dulk, beschrijven een onderdeel van het zogenoemde Latifa-gebed, afkomstig uit het soefisme. Het is een gids waarin met enkele woorden de subtiele, fijnere kwaliteiten van het bestaan worden verwoord. Ik besta is de eerste strofe, de essentie van jouw er zijn, in alles; en dat je dat in dankbaarheid aanvaardt.
Marianne Broos beschrijft aanvaarden als de toegangspoort naar je zelfbewustzijn: “dat je begint met jezelf, de ander en de situatie aan te nemen zoals die is”. Aanvaarden is het begin van waaruit alles mogelijk is, maar niets is mogelijk wanneer er geen aanvaarding is van wat er feitelijk is. Je aanvaardt het leven.
Waterig landschap
Zo stonden wij die zaterdagmorgen met een wankel gemoed en op wankele benen: tegenslag na enthousiaste voorspoed. Hoe verhoud je je hiertoe? Aanvaarden met moeite én vol vreugde. Wij togen naar ons geliefde Bert Bospad, een eenvoudige recht-toe-recht-aan wandeling, een weg met haakse bochten, langs petgaten en waterstroken achtergebleven na het turfsteken en met rietkragen: Westbroekse zodden, waterig landschap.
Op deze vries-frisse zonnige morgen liepen we daar en laafden ons aan het geometrisch lijnenspel van het vlakke landschap en een welhaast schone horizon. Zo lopend op de grens van land en water vallen je bijzondere dingen in, zoals de verwondering over de einder, die doet denken aan bergen, de visuele ongereptheid van het uitzicht - zouden hier windmolens passen? Of de afwezigheid van de vertrouwde paardjes en zwanen - waar zijn ze gebleven? En het besef van het bestaan: dit alles is door mensenhanden gemaakt en van een ongekende schoonheid. Heeft hier misschien toch meer dan een mensenhand de hand in gehad?
Hemelse stem
Met de creatie van dit landschap is onbedoeld een schoonheid geschapen die doet verwonderen of hier iets hogers aan de hand moet zijn geweest. Nu ben ik te veel psycholoog om te denken dat "alle gedachten over boven ‘gewoon’ van beneden komen", maar de ervaring van die schoonheid heeft ook iets hemels: dat ik te midden van die oneindigheid een stem mag horen dat mijn oren klinken, hoopte ik stilletjes met de dichter.
Ik besta!
Daar op dat moment treft mij het geluksgevoel dat ik besta: wat een vreugde om hier te mogen zijn! - doorheen alles straalt dat gevoel. Het is een aanvaarden met opgeheven hoofd, uit volle borst, doorstroomd en tintelend: hier ben ik, ik besta! Mijn hart gaat open, er is plaats voor alles en voor jou. Het doet de pijn verzachten en met ontroering en een zacht gemoed kijk ik de wereld in en zie de ander in mijzelf: mijn hart gaat naar jou uit. Zo lopend waren wij elkaar tot steun. We genoten van wat om ons heen was en van elkaar. Wat een geluk dit alles zo bewust te aanvaarden; balsem voor de ziel.
Allebei de oorlog met ui?
We eindigden bij de snackbar, gelokt door de belofte van zelfgemaakte snert. "Een extra schepje voor u, omdat het zo koud is?" vroeg de snackman. Ja! En doet u er ook maar een portie ambachtelijke friet en een kroket bij. “Een gewone of een Utregse? … Met rundvlees.” Tja, soms sta je met je mond vol tanden. Op dit middaguur was het een komen en gaan van, zo leek het, in het weekeind bijklussende werklui die voor een hele ploeg de snacks bestellen. Onverminderd vriendelijk blijft de bediening de bestelling opnemen: “Allebei de oorlog met ui?” – zonder blikken of blozen; hilarisch!
Verzadigd en met de slappe lach togen we naar huis om ons te nestelen bij het vuur met een kop thee.
